Mijn Geboorteverhaal
Van te voren dacht ik dat mijn geboorte gemakkelijk zou verlopen. "Ik poep hem er zo uit", grapte ik nog. Ik heb van mijn moeder altijd meegekregen dat zij mijn geboorte de mooiste ervaring uit haar leven vond. Angst voor de pijn had ik ook niet echt. Ik keek de prachtige documentaire Birth as we know it en wist: dit wil ik zo ook en dit kan ik! Ik dans mijn baby eruit omringd door kaarsen, muziek en warm water. Ik vertrouw mijn lijf en dat alles op zijn tijd gebeurt. Alles wat afweek van dat plaatje wees ik af. Voorbereiden op het ziekenhuis? Nee, dat gaat voor mij toch niet gebeuren. Ik houd mijn focus bij de thuisgeboorte. Ik ga écht niet in een tl-verlichte ziekenhuiskamer bevallen waar ze een ctg op de baby plaatsen en waar ik op mijn rug moet liggen. Ik maakte een birth map met mooie plaatjes en verslond het boek Vrije Geboorte en Mijn Reis naar Binnen. Oh, wat werd ik teruggeworpen op handen en knieën… Op zondag 19 december ga ik nog met mama naar de hei om te wandelen. Het is heerlijk, maar ik heb al lichte weeën en moet echt even stilstaan om ze op te vangen. De geboorte kan niet ver weg meer zijn! Zo spannend. De afgelopen 2 nachten heb ik flinke voorweeën gehad en bijna niet geslapen dus ik ben al erg moe. Thuisgekomen nemen de weeën in frequentie toe. Rond 8 uur ga ik naar bed maar slapen lukt niet meer. Ik houd de weeën bij en ze komen nu om de paar minuten. Ik bel mijn vroedvrouw Jasmijn (van Innerbirth) en vraag haar mijn kant uit te komen. Tegen middernacht zet mijn moeder het bevalbad op en ik bedenk in adrenaline stand nog dat er hapjes moeten worden neergezet. Ook vriendin Fenneke komt mijn kant uit. Als ze beide rond half 1 binnenkomen zit ik al flink in mijn cocon. Het is zo bijzonder; als ik door een wee beweeg word ik er helemaal ingezogen en even later ben ik er weer uit en kan ik weer gewoon gezellig praten. De cocon met zijn vieren voelt fijn en rustig. Ik ga rond 3 uur in de nacht in het bevalbad. Wat een heerlijkheid! Ik leef helemaal op en zeg zelfs: “dit is toch het allerleukste ooit!”. Het warme water voelt als een zachte deken om me heen. Ik voel me stralen. Vriendin Verie komt ook binnen, want zij had haar telefoon toen de geboorte begon niet gehoord. Mijn moeder maakt nasi en terwijl ik in bad zit gaan zij eten. Ik merk dat ik een beetje uit mijn bubble getrokken wordt door alle geluiden en geuren om me heen. Ik voel me bekeken. De weeën nemen af en ik zit meer in mijn hoofd. Ik merk dat het eigenlijk te druk voor me is in zo’n kleine kamer. Met Jasmijn samen besluit ik dat ik uit bad ga. Zij en Fenneke gaan even op bed liggen, het is ondertussen 4 uur. Ik heb een mooi moment met Verie op de bank en zij gaat daarna naar huis, waardoor ik even alleen ben met mijn moeder. Mijn moeder is fantastisch. Ik leun op haar, ze helpt me naar en op de wc en droogt me af als ik uit bad kom. Even later hoor ik mezelf krijsen als een beest. De weeën zijn zo zo pijnlijk en de intentie om de pijn te ervaren als pleasure is allang van tafel geveegd. Op dat niveau zit ik helemaal niet meer. Alle schaamte is ook weg. Ik moet poepen, plassen en laat alles maar gaan. Dat had ik van te voren nooit gedacht. Het intense gevoel neemt alles over en alles wat ik kan doen is oergeluiden uitslaan en meebewegen. Toch weer in bad. Een lekker gevoel, maar de weeën nemen direct weer in kracht af dus er weer uit. Het is ondertussen vroeg in de ochtend en na overleg toch besloten even te toucheren omdat ik zoveel pijn heb. Van het toucheren voel ik helemaal niks maar als Jasmijn zegt dat het 5 cm is voel ik me toch een beetje verslagen. Jasmijn stelt voor om mijn vliezen te breken. Ik durf niet omdat ik bang ben voor een weeënstorm. De gedachte dat het nóg heftiger wordt kan ik niet aan. Na wat overleg besluiten we er toch voor te gaan om iets in gang te zetten. Grappig, alles wat ik ábsoluut wel en niet wilde maakt niks meer uit. Achteraf besef ik me dat het willen van een 100% natuurlijke bevalling ook weer een besluit uit het hoofd is. Ik beslis elke keer weer in het moment en dat voelt goed. Weer een paar uur verder. Ik zit even boven op mijn kamer en Fenneke komt langs. Ik kan nog moeilijk in mijn lijf blijven, omdat de sensaties zo overweldigend zijn. Ik kan me niet voorstellen dat er zoveel pijn bestaat. Ik kan het ook niet anders classificeren. Jasmijn heeft aangegeven dat het misschien toch een goed idee is om naar het ziekenhuis te gaan en mijn moeder is het daarmee eens. Ik begin behoorlijk uitgeput te raken, maar ik wil niet. Ik heb zoveel horrorverhalen gehoord en ik zie al voor me hoe ik aan het infuus gelegd wordt en de baby een ctg op zijn hoofdje krijgt. Ik wil écht niet. Fenneke (ademcoach) heeft ondertussen gebeld met haar vader die goed kan invoelen op de energie. Hij zegt dat beide opties (thuis/ziekenhuis) helemaal oké zijn, maar nodigt mij uit vooral de emotionele laag te doorvoelen en daar echt in te zakken. Fenneke helpt me de verbonden ademhaling op te starten en mijn angsten komen naar de oppervlakte. Angst dat ik het niet kan, dat er straks opeens een baby is. Boosheid. Verdriet over hoe het is gelopen met de vader. We ademen, hummen en grommen gezamenlijk. Daarna komt Jasmijn naar boven. 8 cm ontsluiting! We gaan ervoor. We kunnen dit thuis. De persweeën komen op gang. Dit gevoel gaat alles te boven. Ik krijs als een dier. Van te voren had ik me voorgenomen om overal ‘JA’ tegen te zeggen en gewoon zacht mee te ademen. De enige gedachten die nu nog door mijn hoofd gaan zijn: “GVD wat een pijn!!!”, “ik kan dit niet meer!!!!”, “ik wil zooo graag dat dit achter de rug is”. Ik pers mee. Ik voel van binnen mee met mijn vingers, maar na een tijdje merk ik dat het niet vordert. Als Jasmijn voelt lijkt de ontsluiting ook niet volledig te zijn. Optie ziekenhuis komt weer boven, maar ik kan het nog niet. Gelukkig doet de baby het nog geweldig. Zijn hartje klopt goed en sterk. Elke keer als ik het hoor barst ik in tranen uit. Jasmijn geeft nog wat oefeningen uit Spinning Babies en voordat ik het weet sta ik in een wee ondersteboven. Daarna loop ik de trap op en af. Ik voel me wanhopig. Ik ben totaal uitgeput en teleurgesteld dat ik niet al bevallen ben. Gewoon in bad. Het is bijna 18 uur, maandagavond. Al zo’n 21 uur bezig. Ik voel dat ik het niet ga redden thuis. Ik heb geen puf meer en wil alleen nog maar liggen. We gaan naar het ziekenhuis in Ede. Mijn spullen worden gepakt en ik lig hallucinerend op de grond. Jasmijn adviseert niet mee te persen om krachten te sparen maar ik kan niet anders. Ik klamp me vast aan iemands benen en jammer dat ik pijnstilling wil. Ik ben buiten mezelf. In het ziekenhuis word ik in een rolstoel naar de verloskamer gebracht. Jasmijn gaat eerst met de arts naar een andere kamer om mijn geboortewensen door te spreken. De verpleegkundige maakt mij klaar. Ik smeek haar om morfine. Ik krijg sowieso eerst een infuus voor extra oxytocine. Arts Sineke komt binnen en komt dichtbij me staan. “We gaan je helpen, en er alles aan doen om je nog de geboorte te geven die je wilt”. Ik barst in huilen uit. Wat een opluchting! Wat is iedereen lief en de kamer valt me ook alles mee. Er hangt een fijne natuurprint aan de muur en Sineke vraagt of ze de lichten uit zal doen. Gelukkig krijg ik een morfinepompje, want mijn oerkreten bereiken voor mijn gevoel het hele ziekenhuis. Sineke vraagt of ze mag voelen en komt met de boodschap dat de baby in sterrenkijker ligt. Hij kan daardoor moeilijker de bocht om. Ondertussen druk ik gretig op de morfineknop. Helaas helpt het niet echt tegen de pijn, maar ik word er wel wat suffer van. Mijn blaas wordt nog geleegd met een katheter. Ik vind het allemaal prima. Dan moet ik toch echt weer gaan meepersen. Ik geef alles wat ik nog in me heb. Ondertussen lig ik op mijn rug met mijn benen in mijn oksels. Sineke hangt voor mijn gevoel aan mijn perineum (om meer ruimte te maken) en ik word aangemoedigd door verpleegster Eva, Jasmijn en mijn moeder. Eerst lijkt er weer niet veel te gebeuren maar op een gegeven moment zien zij het hoofdje dalen. Ik geloof ze allang niet meer. Na een paar keer heel hard persen zegt Sineke: “nu moet je écht alles geven, want de baby wil eruit en anders moet ik een knip zetten”. Binnen twee persweeën staat het hoofdje. Iedereen blijft me aanmoedigen en dan voel ik zijn lijfje eruit komen. Mijn zoon is er!!! Bowie. Hij wordt meteen bij me gelegd. Ik ben totaal verdoofd en leeg, maar ruik zijn heerlijke geurtje en geef hem kusjes. Hij is er! Ik heb het gedaan! Ik zeg tegen mijn moeder: nu kan ik álles! Het personeel verlaat al snel de kamer en laat me eerst een flink half uur genieten en binden met Bowie. Mijn moeder brengt iedereen op de hoogte. Wat houd ik al veel van dit mannetje. Wat een geluk. Alle pijn is weer vergeten. Zo cliché. Na drie kwartier wil de arts toch dat de placenta eruit komt. Zo duwt wat op mijn buik. Alhoewel ik zelf vertrouw dat hij komt als hij komt laat ik het toe. Ik wil ook dat het achter de rug is. Op mijn voorstel ga ik op de baarkruk zitten met Bowie in mijn armen. Dan komt ook de placenta. ----------------------------------------------------------------------------------- Het is nu 4 weken na de geboorte (toen ik dit schreef) en de eerste weken keek ik er met best een zwaar gevoel op terug. Ik vond de ervaring zó intens en pijnlijk. Het idee dat dit dus ook bij het leven hoort vond ik moeilijk te bevatten. Vooral dat ik niet meer in mijn lichaam kon blijven. Maar ook dat ik het me zo anders had voorgesteld. Ik had van te voren echt bedacht dat ik het allemaal wel zélf zou doen. Geen controles, geen hartje luisteren en al helemaal niet toucheren. Het liefst een hands-off free birth. Wat ik juist heel erg meeneem uit deze ervaring is dat ik het niet alleen hoef te doen. Het geboorteteam dat ik om me heen had ben ik zo dankbaar. Soms zijn ook controles fijn en nodig. Iemand met expertise die even meekijkt en meedenkt. De ervaring in het ziekenhuis was voor mij ontzettend waardevol en positief. Ik had het nodig dat iemand zei: zo gaan we het even doen, hierheen persen, nu ademen, bekken naar boven draaien. Duidelijkheid, maar wel liefdevol en met consent. Ik herken dit ook terug uit mijn eigen leven. Ik doe vaak alles op gevoel en laat veel gewoon ontstaan (waar ik ook trots op ben). Maar soms mis ik ook structuur en kaders. Dat kwam ook terug in mijn bevalling. Achteraf gezien zat voor mij de heling het meest in: het maakt niet uit hoe het loopt, maar hoe ïk ertegen aankijk en ermee omga. Beseffen dat ik het altijd ben die de keuze maak. Die neem ik mee verder op mijn levenspad! Liefs Jolijn
