Ik ontmoette Valentine jaren geleden online. We hadden meteen een klik. Wat me direct opviel, was haar echtheid. Ze is een vrouw die niet probeert te passen in de hokjes van de wereld. Na een paar gesprekken en ontmoetingen wist ik: ik wil haar interviewen. Omdat ze iets belangrijks belichaamt — trouw zijn aan jezelf.
Wie ben je en waar ben je?
Ik ben Valentine, 39 jaar. Moeder van drie kinderen, waarvan er twee hier op aarde zijn. Ik woon in een off grid tiny house in Den Helder met mijn fijne gezin. Ik ben een mens in deze gekke tijd op aarde. One of many. Want wat een gekke tijd om te leven. En ook een hele bijzondere.Ik ben een vrouw die wenst zo authentiek mogelijk te leven. Ik geef buik- en bekkenmassages en daarnaast werk ik in de thuiszorg. Die combinatie voelt nu fijn. Ik heb verschillende rollen – moeder, vrouw van – maar bovenal voel ik me mens. En heel erg vrouw. Vrouw zijn is altijd een zoektocht voor me geweest. Het is een van de twee rode draden in mijn leven.De andere rode draad is de natuur. Als kind was ik al buiten te vinden, op de heide, met de hond, uilenballen bestuderen. Ik voelde me altijd één met de natuur. Ik was ook zo’n kind dat lid was van Kids for Animals. Die liefde is nooit weggegaan.
Wat betekent vrouw zijn voor jou?
Toen mijn oudste dochter overleed, nu negen jaar geleden, dook ik meer mijn lijf in. Daarvoor danste ik wel, deed ik ballet, maar ik leefde niet ín mijn lichaam. Na dat verlies ontdekte ik hoe ons systeem – het kapitalisme, het patriarchaat, de prestatiecultuur – niet dienend is aan de natuur van de vrouw. Ik voelde dat ik daar iets te doen had. Ik wilde terug naar mijn eigen natuur: cyclisch leven. Erkennen dat ik een bekken heb, een baarmoeder, een plek waar ik kan creëren en dragen – of dat nou een kindje is of een project. Ik leerde dat mijn bekkengebied een heel belangrijke plek is. Dat ik daar thuis hoor te zijn.
We leven in een wereld waar vooral je hoofd de hele dag geprikkeld wordt. Soms ook ons hart, in verbindingen, in zorgzaamheid. Maar we vergeten onze kern. Vanuit mijn bekken leven is steeds weer terugkeren naar mijn centrum. Daar ligt mijn kracht, mijn waarheid.”
Wat betekent het voor jou om vanuit je bekken te leven?
Radicale eerlijkheid. Het heeft iets onaangepast, iets ontembaars. Vanuit je bekken leven betekent trouw zijn aan je natuur, ook als dat botst met wat ‘hoort’.Voor mij gaat dat over moed. De moed om te luisteren naar dat diepe, stille weten – zelfs als mijn hoofd protesteert. Soms vergeet ik het ook weer. Dan haal ik mezelf terug. Het is een proces van her-inneren.
Zelf merk ik nog iets belangrijks, namelijk: voluit mijn waarheid uitspreken. Dat brengt mij nog meer in mijn bekken. Niet alleen de fysieke oefeningen, maar durven zeggen wat waar is voor mij. Het is zoveel meer dan gewoon je lichaamsoefeningen doen. Het gaat voor mij om het gebied in gaan waar moed voor nodig is. Daar waar ik voel dat het spannend is.
Ja, waar je komt bij je wilde zelf. De core van wie je bent huist daar. Daar ben je vrouw vrouw. Het hoeft er helemaal niet op een bepaalde manier uit te zien. Laat vooral ook los hoe het op Instagram gepromoot wordt. Alle godinnen plaatjes, of dat het er heel sensueel of sexy moet uitzien. Het is echt een innerlijk pad. Het kan gewoon in je spijkerbroek.
Mij hield dat inderdaad juist tegen. Die uiterlijke vorm. Daardoor bleef ik meer in mijn hoofd. Maar juist door keuzes te maken waarbij ik heel veel weerstand voelde zakte ik meer naar beneden. Bijvoorbeeld door weer een baan te nemen. Mijn hoofd die het niet begreep. Maar mijn buik die duidelijk zei: ja!
Het zijn een soort diepe fluisteringen ook. Zodra je in je bekken landt, wordt het vaak ook rustiger. Je stem wordt lager. Alsof je inklinkt in je meest pure zijn.
Hoe verbind je met je bekken?
Dat kan op veel verschillende manieren. Voor mij ging het automatisch toen ik zwanger werd van mijn eerste kindje. Dat is misschien wel een mooie metafoor. Als je zwanger bent raak je letterlijk voller in je bekken. Je zwaartepunt komt in je buik. Je krijgt een enorm anker daar. Wat kan je doen als je niet zwanger bent? Je kan lichaamswerk gaan doen. Sensual yoga, sensuele dans, massage gericht op het bekken- en buikgebied. Naar je cyclus leren luisteren en daar trouw aan zijn. Het begint allemaal met een verlangen en je kunt klein beginnen. Het kan zo simpel zijn als je handen op je buik leggen en maar eens voelen wat er omhoog komt.
Hoe voelt het om in je bekken te zijn?
Als ik merk dat ik vooral met de wereld om me heen bezig ben, dan zit ik vaak in mijn hoofd. Ben ik meer gericht op de buitenwereld en bezig met reageren óf met mijn binnenwereld, met creëren? Dit is voor mij een groot verschil.
Zeker als moeder schiet ik er wel eens uit door het constante 'aan' staan. Boodschappen doen, kind een tantrum, ballen in de lucht houden. Dan stijg ik weer boven mijn lichaam uit en krijg ik hoofdpijn. Het vraagt toewijding om weer terug te komen.
Ik kan het verschil vooral merken aan of ik een bepaalde rust voel aan de binnenkant. Minder ruis, eenvoud. Ik kan het ook in mijn ogen zien. Volgens mij heb jij dat ook. Als we bijvoorbeeld een sessie hebben gegeven dan zie je die zachte, diepe blik.
Ja, een tevredenheid en eenvoud.
Ik herinner me nog goed de eerste keer dat een andere vrouw mijn bekken aanraakte, een paar maanden na het overlijden van Nova, mijn oudste dochter. Het was een diepe gewaarwording: als ik in mijn bekken ben, draag ik mezelf. Het bekken ondersteunt je bovenlijf, je hoofd, je hart. En ik besefte: hoewel het allerergste is gebeurd, ben ik toch op een bepaalde manier oké. Er is intens verdriet, maar ik kan mezelf dragen. Net zoals ik haar droeg, kan ik dat nu voor mezelf doen. Dat moment was life changing. Toen wist ik: dit is mijn roeping.
Je hebt het ook te voelen. Het is echt een ervaring. Je kan het niet met je hoofd begrijpen.
Exact. Die jaren voor die eerste bekkenervaring was ik ook al met vrouw zijn bezig. Ik gaf kunstzinnige workshops met het thema 'de wilde vrouw'. Ik las boeken en ging af en toe naar een vrouwenevent. Maar de kennis zat nog niet in mijn lijf.
Wat ik ook ging merken toen ik in mijn bekken kwam is: alle bullshit valt weg. Het wordt loepzuiver. Je weet je ja's en je weet je nee's.
Je vertelde laatst in een post dat je een opleiding chi gong doet. En dat het daar ging over wu wei, oftewel niet forceren. Hoe werkt dat principe?
Ik kan gewoon heel goed voelen in mezelf wanneer ik aan het 'proberen' ben en ik iets naar mijn hand wil zetten. Versus mijn natuurlijke stroom volgen. Dat kun je in allerlei processen waar je doorheen gaat voelen. Je kunt dat in jezelf op gaan merken.
Ik herken dat zelf ook, bijvoorbeeld met het idee dat ik móet posten op Instagram, terwijl de inspiratie ontbreekt.
Dan doe ik het gewoon niet. Het gaat om het loslaten van de 'moet'-gedachtes: hoe je moet posten, hoe je jezelf moet profileren, hoe je bedrijf succesvol moet worden, waar je moet wonen, welke baan of status je zou moeten hebben. Al die 'moetjes' loslaten. En dan voelen wanneer er vanuit binnenuit plezier ontstaat. Wanneer je blij wordt. Dat vraagt moed om daarnaar te handelen.
Laatst speelde ik een spelletje met mijn man Ernest, waarin je drie dingen moest noemen die je in de ander bewondert. Hij zei dat ik altijd weer durf te beginnen. Toen dacht ik: ja, dat klopt! Als iets niet werkt, stop ik en begin ik opnieuw. Daar heb ik soms over getwijfeld: ga je wéér iets anders doen, Valentine? Maar als ik nu terugkijk, klopt elke keuze die ik maakte, ook al begreep ik het toen niet.
Waar word jij heel blij van?
Dieren. Ik ben nog steeds een kids for animal in een volwassen lijf, haha. Als ik naar egeltjes of hagedisjes kijk dan verdwijnt de tijd voor mij. Ik word ook ontzettend blij van oprechte gesprekken. Als ik voel dat ik contact heb van mens tot mens, zonder maskers. Dat hoeft zeker niet altijd een diepgaand gesprek te zijn, maar het gaat erom dat het een waarachtige uitwisseling is.
Jij en ik hebben naast ons vrouwenwerk ook een baan; jij in de thuiszorg, en ik in de horeca. We hadden het laatst over hoe je soms denkt: 'Ik heb gestudeerd, een eigen bedrijf, en toch doe ik dit erbij.' Kun je daar wat meer over delen?
Dit raakt ook het principe van wu wei: je voelt wanneer iets klopt en wanneer niet. En je komt er maar op één manier achter: door uit te proberen. Dan weet je wat wel en wat niet voor jou is. Ik heb mijn studies afgerond, maar werk nu 'gewoon' in de thuiszorg. Ik help mensen in huis. Ja, so what? Het is mooi, menselijk werk.
In onze samenleving worden opleidingen vaak geclassificeerd, lager of hoger onderwijs. Hier in Den Helder hangen nu borden die zeggen: 'Leer je kind dat het ook cool is om dingen met je handen te doen.' Precies! Deze boodschap is zo belangrijk. Er is zoveel druk om te presteren en je potentieel te benutten. Maar chi gong leert ons iets anders: doe het met 70% van je kracht, niet altijd 100%. Het gaat om ontspanning, het loslaten van spanning, en ruimte voor openheid. Zo stroomt het leven door je heen en ontstaat vanzelf iets dat je blij maakt.
Ik merk het zelf ook telkens: als ik in diepe ontspanning ben, stroomt het leven. Dan gebeuren er dingen die ik met mijn hoofd niet had kunnen bedenken.
Precies. En dan raakt je hoofd in de war en denkt: heb ik hier nou 10 jaar voor gestudeerd? Haha. Maar uiteindelijk gaat het om het volgen van je plezier en ontspanning. Ook wel je roeping, waar je je toe geroepen voelt. Er is maar één pad: jouw pad. Niet dat wat de maatschappij voor je heeft bedacht. Je komt hobbels tegen, maakt dingen mee, maar al die ervaringen vormen jouw weg. Als je daar constant tegenin gaat, kom je in een burn-out of word je ziek.
Wat zou je zeggen tegen iemand die na dit te lezen denkt: hier wil ik iets mee.
1. Masseer je voeten. Met sokken of zonder met olie. Het werkt zo ontzettend aardend.
2. Doe iets waartoe jij je geroepen voelt. Niet wat ik of een ander zegt. Iets wat jouw aandacht trekt. Al vind je hoofd er nog iets van of snap je het niet. Daar zit vaak het goud.
Heb je nog iets wat je wilt delen?
Je lijf is je gids. Die heeft zoveel wijsheid in pacht. Mogen ontspannen, je plezier volgen en in je lijf leven. Daar gaat het om. Ik word zo blij als ik de blik van vrouwen zie die in hun bekken zijn — diepte, helderheid, een zachte innerlijke gloed in plaats van een uiterlijke glans.
