In februari verhuisden Bo en ik naar Almere Oosterwold. Eindelijk een huis met tuin! Eén ding was zeker: ik wilde een moestuin. Bakken aangeschaft en in maart begonnen met zaaien. En verdomd, die moestuin leert me behoorlijk wat lessen.
De eerste les was: begin gewoon.
Ik wilde eigenlijk van te voren precies weten hoe het moest. Al die ingewikkelde dingen met verschillende type voeding en aarde. Ik kon het niet overzien. Toch maar gewoon begonnen en iedere keer openbaarde zich de volgende stap. Sommige dingen werkten niet, er kwam een slak op bezoek, maar het meeste ging supergoed. In april oogste ik mijn eerste radijzen en een maand later spinazie, sla, rucola en winterpostelein. Wat kan ik soms toch als een berg tegen dingen opzien terwijl eigenlijk altijd geld: zet 1 stap.
Dingen hebben tijd nodig om te groeien.
In maart begon ik dus met het zaaien van groenten en kruiden. Sommige gewassen zijn nu nog kleine miniplantjes en anderen heb ik al geoogst. Niet alles in ons leven groeit even snel. Soms bijna onzichtbaar, maar toch gebeurt er iets. Het vertrouwen hebben dat als je iets zaait (een intentie bijvoorbeeld) dat het tot bloei zal komen. Je weet alleen niet precies wanneer. En eerlijk is eerlijk. Sommige dingen komen niét tot bloei. Dan zaai je nog een keer of probeer je iets anders. Als ik niet oogst dan overwoekert het, schiet het gewas door en is niet meer smakelijk. Het is dus belangrijk om iedere keer een beetje te oogsten. Niet te veel en niet te weinig.
Dan kan ik het langst genieten van het eten. Hoe meer aandacht ik de plantjes geef, hoe beter ze het doen. Even de bloemetjes wegknippen, oogsten, op tijd wateren, opbinden. Met mijn dagelijkse liefdevolle aandacht groeien de plantjes het beste.
Ik kreeg ook een enorme spiegel van mijn moestuin. Ik merkte dat wanneer ik niet wist hoe iets moest: bijvoorbeeld als de plant begon te bloeien, aangevroten werd of opgebonden moest worden, ik wegkeek. Dan deed ik net alsof de moestuin er niet was en stelde ik uit. Ik zag op tegen het uitzoeken hoe het moest.
Het gevoel: lukt toch niet.
Terwijl op een gegeven moment merkte ik dat als ik naar het gewas ging, goed keek en Google ten raad vroeg het zo opgelost was. Heel herkenbaar in mijn dagelijks leven. Het gaf mij de boodschap: kijk het aan. Stap in. Het is niet zo eng/moeilijk als het lijkt. Maar als je het op afstand houd blijft het een monster.
De voldoening die ik voel van eten dat nét geoogst is. Als ik in de supermarkt loop krijg ik vaak een doods gevoel. Alles in plastic, groenten en fruit die al lang in de koeling liggen.
Het voelt niet vitaal.
Zodra ik wat kruiden en groenten uit mijn tuin oogst voel ik letterlijk de enorme energie die het bevat.
Het is zoveel smakelijker en geeft een gevuld gevoel!
Gewoon beginnen, dagelijkse aandacht, problemen durven aangaan & ultiem genieten van de groei & oogst. Wat een mooie lessen uit dat kleine moestuintje.
X Jolijn 
